من یه دختر شوخ و فعالم که اصلا نمی‌تونم یه جا ساکت و بی‌کار بشینم. دوست دارم تو یه تیم فعال و پرانرژی کار کنم که بتونم با خیال راحت خلاق باشم، ایده‌هامو بیان کنم، ایده‌های بقیه رو هم بشنوم و در نهایت یه خروجی خفن و جذاب داشته باشم.

حالا چرا من عکاس شدم؟
همیشه همه می‌گفتن لحظه‌ای که از دست رفت دیگه برنمی‌گرده، شاید حتی خاطره‌ای هم ازش نمونه. عکاس بودن خیلی جذابه چون بهم این توانایی رو میده که بتونم یه لحظه رو برای ابد ثبت کنم. عکسا یه گنجینه غنی از خاطرات برامون می‌سازن. آدما با دیدن عکسا می‌تونن برگردن به لحظه ثبتش و اون حس خوب رو دوباره و دوباره تجربه کنن؛ برای همین منم عکاس شدم.

خلاقیت توی کار من جایگاه مهمی داره. اگر خلاقیت نباشه همه مثل همیم و دنیا به این‌همه یکسانی نیازی نداره؛ پس خلاقیت یکی از واجب‌ترین عناصر توی کار منه.

با همه این ویژگی‌ها برای من چه جایی بهتر از دستان می‌تونه باشه؟